Daha önce ve sonra da çok insan öldü, öldürüldü. Savaşlar henüz bitmedi ve hiç bir zaman da bitmeyecek. Sıkı yönetimler, yargısız infazlar, askeri idareler, kadın cinayetleri… Sahi biz o zamanlar neresinden tutunmuştuk hayata... Nasıl bakıyorduk, neyi görüyorduk? Ya da göremiyorsak ne körleştirmişti bizi? Belki de alışmıştık çok şeye, kanıksamıştık. Her gece ¨naklen yayın” adı altında izlediklerimiz belki de bizi duyarsızlaştırmıştı. Belki de bu yüzden sık sık kanal değiştiriyorduk ve başka hayallerin bizi sürüklemesine izin veriyorduk. Unutmak deniyordu buna ve bunu öğrenmeyi başarmıştık. İlk soruya dönersek: Neydi? Ne olmuştu? Her an o kadar çok şey oluyordu ki, kendimizi aldatacak cümlemiz hazırdi; yetişemiyorduk. Ve bir noktada öylece beklerken başka bir ‘şey’ başladı. Sokaktaydık. Yan yanaydık. Birbirimizi tanımıyorduk ama yan yanaydık. Oradaydık. Kapılarımızı açık bırakmayı, kapı önüne su dolu kovalar koymayı, tutuklanma halinde haklarımızı bildiren maddeleri apartman girişlerine asmayı öğrenmiştik – geçtiğimiz her sokaktaki durumu bildiren notları birbirimize tweetlemeyi de. Bu umudun kendisiydi. Dayanışma ruhu, mücadele ve yan yana var olma. Sonra ... Birşey değişmedi... Tekrar içimize kapandık. Şimdi artık yorgunuz. Peki umudu yeniden hatırlamak mümkün mü? Bir yerden başlamalı... ‘stay with me’ tam da buradan yola çıkıyor,notlar tutmak, belgelemek, çizmek : umudu bu anlatıların birlikteliğiyle yeniden kurmak Umudun en azaldığı anlarda son bir çaba için sarf edilen ‘uyuma, dayan’ sözlerinin ingilizce karşılığı ‘Stay with me’ bu yüzden proje başlığı olarak seçildi. Herkesin dahil olduğu, kolektif çabayı ve birbirine tutunmayı ifade eden bir slogana dönüştü. Selda Asal'ın girişimiyle gerçekleştirilen bu proje 84 katılımcının ürettiği, sınırsız korkuyu, güvensizliği, belirsizlik içerisinde var olmayı olduğu kadar ümidi, gerçeği, geleceği ve o an’ı gösteren kitap-defterlerden oluşuyor.